Nire aitonak pagadiaren isiltasuna usaintzen besterik ez zekiela esaten zuen. Berak ardiak larratzen zeuden bitartean pagadiaren humeltasun sarkorra ikutzen zuela, eta orbelaren dantza motela entzuten. Berak bazekien zein zen ahabia, bazekien zein txokotan jasoko zuen hurrengo urtean onddo beltza, bazekien egurrarekin ikatza nola egin, bazekien lokazti horietan basurdeak eta oreinak ibiltzen zirela, bazekien kantuan zebilen txoria bizkarraldea urdina duela eta enborran gora ta behera ibiltzen dela.

Halere, nire aitonak pagadiak ezagutzen ez zituela esaten zuela gogoratzen dut. Telebistan behin baino gehiagotan entzuna zuela baso batek enbor dentsitate hau hala bestea zeukala. Edo pagadi hau azidofiloa zela eta beste hori ez. Edo pagotxa kopurua eta basurde dentsitatea zuzenki erlazionatuta zeudela. Behin baino gehiagotan entzuna zuen hori telebistan eta irratian. Eta berak ez zekien bere etxola ondoko pagadiaren enbor dentsitatea zein den. Ezta azidofiloa den ala ez. Basurdeen eta pagotxen arteko erlazioa zuzenki proportzionala zenik ere ezin zuen esan.

Askok pentsatuko dute nire aitonak pentsatzen zuen bezala. Haiek ez dakitela biologiaz ezer ez. Ezta fisikaz, edo matematikaz ere. Haiei basora joan eta isil-isilik basoa ikusi, ukitu, usaindu, entzun eta sentitzea gustatzen zaiela.