Hankaluzea, marasmio jangarria ere deitua, izugarri hedatutako perretxikoa da. Hizkuntza askotan ditu izen arruntak, eskualde geografikoaren araberakoak. Euskal izenek, bere estipe luze eta jateko balioari egiten diote erreferentzia. Izan ere, perretxiko hau oso preziatua da bere zaporeagatik eta adituek zapore bikainekotzat jotzen dute, nahiz eta beste onddo jangarri asko bezain mamitsua ez izan.
Ez da oso tamaina handikoa, 1-5 cm lortzen dituelarik. Kanpai-formakoa da, hasieran ertz kiribilduarekin eta gerora forma ganbila hartuz doalarik. Heldutan ertzak gorantz egin dezake eta maiz erdialdean konkor bat izaten du. Lehorra da, leuna, kolore xumekoa edo batzutan zurixka edo gorrixka. Orokorrean kolorez aldatzen da lehortuz doan heinean. Batzutan ertza ilunago koloreztatua.
Nahiko luzea da eta hortik datorkio onddo honi izena. 2-8 cm-ko luzera eta 1,5-6 mm-ko zabalera ditu, lehorra da, gogorra eta malgua. Kolore argikoa edo pileoaren kolore berekoa.
Onddo hau oso preziatua da bere zaporeagatik, nahi eta ez den gainontzeko onddo jangarriak bezain mamitsua. Adituek jateko perretxiko bikaintzat jotzen dute. Bere kontserbaziorako, pileoa estipetik banatzen da, perretxiko ugariren pileoak hari baten bidez batuz, lehor daitezen. Gerora zaporea emateko erabiliko dira. Normalean estipeak ez dira sukaldaritzan erabiltzen, nahiz eta batzutan xehetu eta lehortzen diren, bizigarri modura erabiltzeko arrain eta haragiekin. Onddo hau ere lehorra saltzen da "moixernó" izenez. Onddo honen zapore gozoa trehalosa azkureari zor zaio, lehortuta izan arren urarekin kontaktuan indartu egiten dena.
Ez dira eraztunetan biltzen.