Itsas izar espezie gehienek beso muturretan begi konposatuak dituzte, artropodoen begien antzekoak direnak baina jatorriz zaharragokoa. Izan ere, ikusmen-sisteman ez da lenterik aurkitzen. Begi bakoitza 150-200 omatidioz osatua dago, omatidioen zabalera 25 μm eta sakonera 60 μm izanez. Omatidio bakoitzak 100-150 fotorrezeptore ditu, kolore gorria duen opsina fotopigmentua erabiliz.

Itsas izar urdina (L. lalevigata), Ozeano Barean eta Indiakoan sakonera gutxiko arrokazko arrezifeetan bizi den espezeia da.  Itsas izar hauek, bi metroko distantziara egonda, arrezifera itzulitzeko gai izan ziren. Gaitasun hau galdu egin zuten begiak kendu zizkietenean (begiak birsortzeko gaitasuna dute, dena dela).

Begien neurketa fisikoak eta etologia bateratatua, itsas izarrek soilik argiaren eta iluntasunaren arteko bereizketa egiteko gaitasuna dutela ondorioztatu dute Kopenhageko Unibertsitateko Anders Garm neurobiologoak eta Lund Unibertsitateko (Suitza) Eric Nilsson zoologoak. Hau da, distantzia txikian itsas zabala eta arrezifea bereizteko gai dira soilik.  Habitateko xehetasunak modu zehatzean ikusten ez dituztenez, ikusmena ez dute elikatzeko edota harrapari edo kideak antzemateko erabiltzen. Ikusmen gaitasun honek, hauen habitat naturala den koral arrezifetik ez urrutzen laguntzen diela uste da. Zehaztasun falta honen arrazoia, burmuin tamaina dela uste da, egin-eginean ere, itsas izarrek neurona kopuru oso txikia dute jasotzen duten ikusmen informazioa interpretatzeko. Begiaren eboluzioan eman zen pauso garratzitsua dela diote ikerlariek, izan ere, eboluzioan irudia eraiki zezaketen lehen begi hipotetikoen antza handia dute.

Leave a comment