Itsas dortoken artean dortokarik handiena da laut dortoka. Oskolarengatik da berezia, izan ere hezurrezkoa izan beharrean larruzkoa eta beltz kolorekoa da. Espezie hau ozeano guztietan agertzen da, noiz behinka Euskal Herriko kostetan ikusteko aukera izaten dugularik.

Tamaina handiko dortoka da, itsas dortoken artean handiena izanik. Ale handienak 2,43 metro neurtzera heldu daitezke, baina  orokorrean 1,32-1,70 metro bitarteko luzeera izaten dute. Bere oskolarengatik da bereizgarria, izan ere, hezurrezko oskola izan beharrean ehun konjuntiboz eratutako oskola du, larruzko itxura ematen diona. Oskola beltza du, honen gainean orbain txiki zuri-horixka batzuk dituelarik. Burua eta lepoa ere beltz edo marroi ilun kolorekoa du eta bertan ere oskolean agertzen diren kolore berdineko orbain txikiak ditu.
Muturra ez da zorrotza eta ahoaren barnealdean, barailaren goiko alde guztian zehar, hortz itxurako egitura erpindun batzuk ditu.
Ar helduek plastroia edo oskolaren azpialdea ahurra dute, eta emeen oskolarekin konparatuta goiko aldetik lauagoa da. Buru gainean ez dute orbain arrosarik, eta buztana atzeko soinadarrak baino luzeagoa du. Emeek aldiz buru gainealdean badituzte orbain arrosak, eta arrek baino buztan motzagoa dute, hauen tamainaren erdikoa izanik. Bai ar eta bai emeek aurreko soinadarrak atzekoak baino nabarmenki handiagoak dituzte.
Larruzko dortoka gazteak marroi ilun edo beltzak izaten dira, orbain txiki eta zuriekin. Larruazala ezkata txikiez betea izaten dute, baina hauek berehala desagertzen dira dortoka hazten den bitartean.

Espezie kosmopolita da: ozeano guztietan agertzen da, iparraldean Alaska eta eta hegoaldean Esperantza oneko lurmuturraren artean hain zuzen ere. Habia berriz Ozeano atlantiko, bare eta indikoetako ur tropikaletako hondartzetan egiten du.

Itsaso zabaleko espeziea da, baina zenbaitetan plataforma kontinentalean aurkitu daiteke, kostaldetik gertu.

Ale gazteak ur trokipaletan bizi dira, eta tamainaz handitzen doazen einean ur hotzagoetara (latitude altuagoetara) migratzen dute, hazten dauden bitartean barne-tenperatura erregulatzeko gaitasuna lortzen baitute (Eckert 2002). 2-3 urtetik behin emeak ur tropikaletako hondartzetara bueltatzen dira habia egin eta arrautzak erruteko.

Larruzko dortokak sakonera txiki zein handietan bilatzen du bere elikagaia, eta marmokaz, sifonoforo koloniaz (karabela portugesa esaterako), tunikatuz zein gorputz biguneko bestelako animaliez elikatzen da (Spotila 2004).

Emeek 6-15 urterekin lortzen dute heldutasun sexuala, 1,30-1,80 metroko luzeera izaten dutelarik, eta arrek ere adin eta tamaina antzekoa dutenean lortzen dute heldutasun sexuala. Gorteiua eta estaltzea batzuetan ur tropikaletan ematen da, baina nagusiki ur epeletatik ur tropikaletara zeharreko migrazioan ematen da. Honen ondoren emeak ur tropikaletako hondartzetara joaten dira, 40ºN eta 35ºS bitarteko latitudetara (Lutz & Musick 1997), bertan habiaratzeko. Ekintza hau gauez izaten da, talde txikietan, eta ilargiaren faseek eragina dutela ikusi da, ilgora eta ilbeheran dortoken azaleramendua handiagoa izanik. Emeak hondartzan toki egoki bat aukeratzen duenean atzeko soinadarrekin zuloa egiten du, eta zuloak tamaina egokia duenean arrautzak erruten ditu: arrautzek 45,4-65 mm-ko diametroa, 70-90,8 gramoko pisua eta 79,7 ml-ko bolumena izaten dute. Hauetatik %18-60a gorringorik gabekoa izaten da, hau da, ernaldu gabekoa, eta txikiagoak izaten dira, 13-45 mm-ko diametrokoak. Zenbait arrautzetan bikiak egon daitezke, eta aipatzekoa da atlantikoko dortokek ozeano barekoek baino arrautza gehiago jartzen dituztela. 60-70 egunera arrautza hauetatik larruzko dortoka txikiak jaiotzen dira, baina enbrioien heriotza-tasa altuaren ondorioz guztien %53,5ak soilik bizirauten du. Jaioberriak habian gelditzen dira denbora batez eta normalean gauean habia utzi eta itsasoan barneratzen dira (Ernst & Lovich 2009).
Jaiotako arrak ez dira inoiz lehorraldera bueltatzen, eta emeak helduak direnean 2-3 urtetik behin hondartzara bueltatuko dira habia egin eta arrautzak erruteko.

Larruzko dortoketan, narrasti guztietan bezala, tenperatura bidezko sexu-determinazioa ematen da (Chevalier et al. 1999), tenperatura altuetan egondako arrautzetatik emeak eta tenperatura baxuetan egondako arrautzetatik arrak jaioz.

Larruzko dortoka migrazio transozeaniko handiak egiteagatik da bereizgarria, ur tropikaletatik ur hotzetaraino mugitzen delarik. Berez odol hotzeko animalia den arren, homeotermo fakultatiboa dela ikusi da, hau da, inguruko tenperatura baxua den lekuetan gorputzeko barne-tenperatura altu mantentzeko gai da, eta honi esker aurki dezakegu espezie hau ur hotzetako inguruetan (Frair et al. 1972).

Ohikoa izaten da itsas dortoken oskolean alga eta bestelako espezie epibionteak aurkitzea, baina larruzko dortokaren oskol bigunaren ondorioz nahiko zaila izaten da bertan horrelako landare edo animaliak edukitzea sinbiosian. Hala ere, larruzko dortoka batzuek erremorak (Echeneis naucrates eta Remora remora) eraman ditzazkete oskolean atxikituta; elkarrekintza hau sinbiosi modura ulertzen da, non dortokak erremora garraiatzen duen eta erremorak dortokaren oskolean bizkarroitzan dauden espezieak jaten dituen (Sazima & Grossman 2006).

Predaziorik handiena arrautzen gain eta eklosioaren momentuan ematen da. Gizakiak arrautzak batzen ditu komertzializaziorako edota elikatzeko, eta beste animalia batzuk ere hauetaz elikatzen dira: mamu karramarroa (Ocypode generoko espezieak) edota Varanus generoko muskerrak, besteak beste. Itsasoko predatzaileak aldiz marrazoak eta orka (Orcinus orca) dira (Ernst & Lovich 2009).