Haritz kanduduna, Euskal Herriko haritzen artean ohikoena da eta horregatik, maiz soilik haritz izenez ezaguna da. Linneok espezie honentzako erabili zuen izena, robur, antzinako erromatarrek erabiltzen zuten haritzak identzifikatzeko eta baita edozein motatako egur gogor izendatzeko ere. Haritz kandudun bezala ere ezagutzen da, izan ere, ezkurrak kandu (pedunkulu) baten gainean esekitzen baitira. Hau dela eta, haritz honi Quercus pedunculata ere baderitzo. Haritzak garrantzi handia izan du euskal mitologian eta herriko tradizioetan: zuhaitz beneratua izan da eta kondairek diotenez haren inguruan egiten ziren akelarreak, druiden batzarrak eta bestelako errituak. Gernikako arbola ere espezie honetakoa da.

40 metro baino gehiagora iristen den zuhaitza dugu haritz hau. Sendoak dira, adaburu zabal eta biribilekoak. Enborra zuzena, laburra eta lodia dute bakarka azaltzen diren indibiduoek, adar lodi eta bihurriekin. Adaxkak gaztainaren antzeko koloredunak, ilegabeak. Azala leuna eta kolore grisekoa gaztetan, helduagoetan zartatzen joaten da eta kolore arreagoak hartzen. Adarrek oso azalera zabala bete dezakete (20 metrorainokoa).

Orokorrean tamaina ertaineko hosto obobatuak ditu 5-18 cm luze eta 2-10 cm zabal direnak. Nahiko errez bereiz daitezke hosto txandakatu hauek, azaltzen dituzten lobuluak direla eta: pinatilobulatuak dira, 3-7 pare lobulu biribildu dituzte, 4-8 nerbio sekundario parez horniturik. Beste haritz mota batzuetatik bereizten dutena peziolo oso laburrak dira, eta peziolo motz horien oinarrian aurkitzen diren lobuluak. Hostoak sendoak dira eta udaberri-udan zehar berde kolorekoak diren arren (gainazala ilunagoa azpialdea baino), iraila aldera udazkeneko koloreak hartzen doaz, marroixkak hain zuzen ere. Haritz kandudunak neguan hostoak galtzen ditu.

Haritz lore tipikoak udaberri hasieran agertzen dira, lehenengo hostoak ateratzen hasi aurretik. Loreak hori edo berde argi kolorekoak eta monoikoak dira, hau da, sexuak lore bereiztuetan agertzen dira. Lore arrak gerba motako infloreszentziatan hazten dira eta emeak, txorten luzeko multzo txikitan.

Lore ar mota hauek airearen bidezko polinizaziora moldaturik daude, 5-13 cm-ko luzera dute, forma zilindrikoa eta adarretatik zintzilik agertzen dira (bakarka zein taldeka), polena askatuz.Lore ar bakoitzak ezkata trilobulatu bat du eta honen barruko aldean txertatzen da 5-8 gingileko perigonioa, lazinia ilegabe eta 6 estamin luzerekin (4-10 estamin izan ditzake baina arruntena sei izatea da).

Lore emeak buruxkatan antolatzen dira (2-5-eko taldeetan), hiru estigma dituztelarik eta adar lateralen puntetan agertzen dira. Estiloak laburrak dituzte eta oinetik dibergenteak.

Haritzen fruituak ezkurrak dira, uda hasieran agertu eta iraila-urrian heltzen direnak. Ezkurra glande motako fruitua da, forma oboideokoa, 20-40 x 8-18 cm-koa eta hasieran kolore berde argia azaltzen duena, nahiz eta geroago marroixa bihurtzen den. Ezkurrak, pedunkulu luze baten puntan hazten dira, luzangak dira (2,5 cm luze ingurukoak) eta txortenak fruituaren herena estaltzen du, txapela moduko bat osatuz: karloa. Karloa  8-15 x 10-20 mm-koa da eta bertan ezkata lauak ageri dira baina oro har, ez dute ertza gainditzen. Fruituak 2-5 ezkurreko taldetan edo banaka hazi daitezke baina beti ere pedunkulu bakarretik eratortzen direlarik. Pedunkulu hau 12 cm-raino irits daiteke. Ezkurrak elikagai-iturri garrantzitsua dira zenbait animaliarentzat.

1000 urtetik gora bizi daitekeen zuhaitz hau Europa eta Asiaren parte handi batean aurki dezakegu. Iberiar penintsularen iparralde osotik hasi eta Kaukaso eta Finlandiaraino iristen da, Erresuma Batuko irletatik pasaz. Antzina askoz ere eskualde zabalagoak hartzen zituen, baina gaur egun oso haritz-baso gutxi aurki ditzakegu. Ia gehienetan beste basoekin nahasturik azaltzen dira, baina batik bat erreka zuloetan isolaturik mantendu dira. Euskal Herrian autoktonoa da.