La Niña Ozeano Pazifikoan ekuatore inguruko uren tenperatura ohikoa baino 3-5ºC baxuagoa denean martxan jar daitekeen fenomeno makroklimatikoa da. Pazifikoko ekialde eta mendebaldearen arteko presio desberdintasun handiaren ondorioz, ekialdetik datozen alisio-haizeak indartu egiten dira eta horrek itsasoko ur-azaleko korronteak bizkortu eta hondoko ur hotzen azaleratzea eragiten du Pazifiko mendebaldean ekuatore parean. Uraren tenperaturaren jaitsiera horrek tropikoetako euri-erregimenari maila globalean eragiten dio. El Niño fenomenoaren kontrapuntua izaten da, orokorrean aurkako efektuak eragiten baititu, esate baterako, lehortea Ozeano Pazifikoko mendebaldean, uholdeak Hego Amerikako iparraldean, uda heze eta freskoak Ipar Amerikako iparraldean, lehortea Ipar Amerikako mendebaldean … efektuak Afrikan eta Indotxinan ere nabaritzen dira. El Niño/La Niña zikloak bost urtean behin errepikatzen dira gutxi gorabehera.

Efektu horiek bereziki indartsuak izan ziren 2010eko bukaeran hasi zen La Niña fenomeno baten ondorioz eta 2011ko abuztuan NASAk itsas mailaren azken hamarkadetako goranzko joera aldatu egin zela adierazi zuen. Geophysical Research Letter aldizkarian kaleratu den lanaren arabera, La Niña fenomeno hark Pazifikoko eurite-erregimenengan eragin itzela izan zuen. Hain izan zen handia eragina, ozeanoetatik kontinenteetara ohikoa baina ur kantitate handiagoa eraman zuela eta itsas maila jaitsi egin zela.

Hala eta guztiz ere, ikerketaren autoreetako bat den Carmen Boening-ek (Jet Propulsory Laborategia, NASA, AEB) baieztatu bezala, “Ozeanoek galdutako ura azkar konpentsatu da. Bildu berri ditugun datuek diotenez 2010-2011 urteetan zehar gertatu zen itsas mailaren jaitsiera aldi baterakoa besterik ez zen izan. Eurite bortitzek kontinenteetan pilatu zuten ura berriz ere ozeanoetara itzulia da jada”. Epe luzera, beraz, itsas mailaren igoerak bere horretan dirau.

Leave a comment