Euskal Herriko astigarrik arruntena dugu hau, Europa osoan zehar banatuta dagoena. Udazkenean bueltaka erortzen zaizkien hazi xelebreengatik dira agian ezagun astigarrak eta gure mendietan nahiz herri inguruetan topa ditzakegu mota honetakoak.

Zuhaitz hostoerorkorra dugu astigarra, gris edo gaztain koloreko enbor-azala duena. Enbor azal honek kortxo itxura izaten du hasieran baina zartatzen joaten da urteek aurrera egin ahala, itxura ezkatatsua hartuz. Adakera borobildua da, adarkadura sendokoa, eta zuhaitzak 15 metrorainoko luzera har dezake eta enborrak asko jota 6 metroko diametroa dauka.

3-5 lobulu desberdineko hostoak ditu, 4-8 cm-koak. Gainaldetik glaukoak dira eta azpialdetik zertxobait tomentosoak. Ertz osoa dute, apur bat kiribildua, eta 8-10 cm-ko pezioloa, latexa duena bere baitan.

Kolore hori-berdeko loreak ditu, adar-bukarako korinbo motako infloreszentziatan taldekatzen direnak. Korinbo hauek tenteak izaten dira eta pedizelo luzeak dituzte. Loreak hermafroditak eta aktinomorfoak dira. Kalizak 4-5 sepalo ditu eta korolak 4-5 petalo. 8 estamin dituzte, kanpo-ertzean edo nekar-diskoaren gainaldean txertatuta egon daitezke.

Samara motako fruituak dituzte, kasu honetan bikoteka multzokatzen direnak, hegoak oposatuki kokatuz. Astigar arruntaren samarak nahiko txikiak dira, 3-5 cm-koak, pubeszenteak.

Astigar arruntak Europan du jatorria baina egun, Argelian, Asia Txikian eta Persian ere agertzen da. Euskal Herrian oso arrunta da, bereziki iparraldean.