Intxaurrondo beltza Juglandaceae familiako zuhaitza da, intxaurrondo arruntarekin ahaidetuta dagoena. Espezie horren jatorria Ipar Amerikan dago, nahiz eta, gaur egun bere hedapena nahiko zabaldua izan den. Gainera, hainbat modutan ager daiteke. Batzuetan, erreken inguruan agertu ohi da (Europan, Hego Amerikako hegoaldean eta Asian) beste espezie batzuekin elkarrekintzan, besteetan, aldiz, isolatuta ager daiteke.

Zuhaitz hosto erorkorra da, 45 m-ko altuerara irits daitekeena. Basoan, zuhaitzen arteko lehiarik egon ezean, koroan gune nahiko zabala eta irekia osatzen du (hostoak dituen bitartean). Zurtoina nahiko zuzena da eta gehienetan, kolore marroia edo beltza izaten du.

Esan beharrekoa da, gainera, Eslovakia inguruko hainbat lekutan espezie beraren zuhaitz oso handiak eta izugarri zaharrak aurkitzen direla; 300 bat urte dituztenak, alegia. 

Hostoek berde eta hori arteko koloreak izaten dituzte eta, gehienetan, txandakatuki paratuak eta inparipinatuak dira. Hostoek 30 eta 60 cm arteko luzera dute. Gainera, 13-25 cm arteko foliolo pareak izaten dituzte; normalean, obalatu-lantzeolatuak. Hostoen kanpo ertza zerraduna da eta hostoetan aurkitzen diren nerbioak ile eta poro ugaridunak dira. 

Zuhaitza monoikoa denez, lore arrak eta emeak zuhaitz berean egoten dira. Lore arrak 8-10 cm artean neurtzen duten amentuez daude osatuak, eta hiru edo lau piezek osatzen dute periantoa. Normalean, aurreko urtean sortutako adarren puntan garatzen dira.

Bestalde, lore emeak 2-5 arteko sortatan hazten dira eta goi-obarioa edo obario superoa izaten dute. Lore emeak dira udazkenean zehar fruitua garatuko dutenak. 

Esan bezala, lore emeek udazken aldean fruituak ematen dituzte. Zuhaitzak intxaurrondoak diren heinean, garatzen duten fruitua intxaurra da. Mesokarpoa berdea da, ez duena denbora asko behar belzten joateko. Horrek hezur moduko bat hartzen du bere baitan (intxaurra), benetan haziak eta endokarpoak osatzen dutena.

Fruitu horiek, garatzen amaitu baino lehen, ile txikiez estalitako drupak  dira. Baina, fruituak garatzen amaitzen direnean, haziak  nahiko txiki eta gogor bilakatzen dira. Globotsuak izaten dira eta oso azal gogorra dute, babesa lortzeko egokia. Azal gogorraren azpian, benetan intxaur moduan ezagutzen ditugun fruituak daude. Kotiledoi oso lobulatuak dira, zerebriformeak. Azken hori da jangarria den partea.

Fruituak udazkenean garatzen dira; gehienetan, urrian. Normalean, zuhaitzak fruituak garatzeko 4 eta 6 urte artean hartzen ditu. Baina, badaude kasu batzuk non kultiboetan agertzen diren intxaurrondo askok 20 urte behar izaten dituzten fruituak garatzeko. 

Intxaurrondo mota honen jatorria Estatu Batuetako erdialde eta hegoaldean dago baina, jada 1629 urtean Europan barrena hedatu zen. Gaur egun, bai Estatu Batuetan eta bai Europan ere, laborantzan erabiltzen den espezie gisa izugarri hedatua izan da.