Aski espezie ezaguna da erbia; ohiko ehizakia da hainbat lekutan eta, ipuinetan eta mitologian ere sarri ageri da. Oraindik IUCNko arrisku-kategoriarik ez duen arren eta Euskal Herriko zerrenda gorrietan ageri ez den arren, Europa osoko populazioak beheraka doaz azken hamarkadetan. Horregatik, hainbat herrialdetan hasi dira arrisku-kategoriaren bat ematen. Nekazaritza intentsiboak eragindako habitat-aldaketak jotzen dira beherakada horren eragile nagusitzat. Konplexutasun genetiko altuko espeziea da eta hainbat subespezietan banatzen da.

Euskal Herriko bi erbi-espezieen artean handiena da, 50-60 cm-ko luzeera eta 4,5 kg-ko pisua izatera iristen da. Emeak arrak baino zertxobait astunagoak dira eta, neurri-desberdintasun txiki horretaz aparte ez dago alderik sexuen artean, beraz, bereizteko modu bakarra ageriko sexu-organoak begiratzea da. Kolore arre-horixka eta orban beltzdun erbia da, sabelaldea, berriz, zuria du; isats zuri-beltza eta belarrien punta beltzak ditu, eta neguan kolore grisaxka hartzen du. Zango sendo eta luzeak ditu eta oso belarri luzeak, 10 cm-rainokoak.

Ia Europa osoan eta Asia hego-mendebaldean agertzen da, ondorengoetan izan ezik: Eskandinavia, Errusia iparraldea, Britaniar irlak eta ia Iberiar penintsula osoa, bertan beste erbi espezie batzuk ordezkatzen baitute. Gainera, gizakiak sartu du Britaniar irletan, Eskandinavia hegoaldean, Argentinan, Txilen, Estatu Batuetan, Australian eta Zelanda Berrian (Ballesteros 2007). Euskal Herriko iparraldean topatzen da, Ebroren erriberara arte, bertan erbi iberiarrak ordezkatzen baitu (Mitchell-Jones et al. 1999).

Askotariko ingurunetan agertzen da baina, Europa erdialde eta iparraldean zereal-estepa ireki eta zabalak hautatzen ditu, nahikoa dibertsitate espazial dutenak. Erlazio positiboa dago erbi ugaritasuna eta habitat-dentsitate eta -dibertsitatearen artean (Smith et al. 2005). Euskal Herrian sastrakadi, hesi bizi eta basoxka ugariko landazabaletan ageri da bereziki; halere, Ebro inguruko landaketetan aurki daiteke. Itsas-mailatik goi-mendiraino banatzen da, bereziki Piriniotan, 2000 m-raino iristen baita.

Habitat bereko espezie gehiago

Belarjalea da eta landare belarkarak jaten ditu, gramineoak bereziki, nahiz eta udaberrian loreak eta beste landare batzuen pujak ere jaten dituen. Udazkenean eta neguan, onddoak, fruitu batzuk eta zuhaitz eta zuhaixken kimuak ere jaten ditu. Landatutako zerealak ere elikagai-iturri ona dira berde dauden bitartean (Ballesteros 2007). Aukera duenean landare basatiak eta belar txarrak hautatzen dituela ikusi da, baina nekazal jarduerak horien galera eragiten duenean, landatutako espezieak jaten ditu (Reichlin et al. 2006).

Martxo inguruan arrak borrokan ikus daitezke emeren bat lortzeko; ernaldiak 40 egun inguru irauten du eta 1-3 erbikume jaiotzen dira kumaldi bakoitzean. Urtean 3-5 kumaldi izaten dituzte. Kumeak, normalean, otsaila eta iraila artean jaiotzen dira. 100 g inguru izaten dute jaioberriek, ilez estaliak egoten dira eta begiak irekita izaten dituzte. Amak egunean behin bisitatzen ditu eta titia ematen die; hilabete batekin independizatzen dira. Emeek 7-8 hilabeterekin lortzen dute heldutasun sexuala eta arrek 6 hilabeterekin. 12 urtez bizi daitezke askatasunean (Macdonald & Barrett 1993).

Eguna landaredi artean ezkutatuta pasatzen dute, iluntzean hasten da euren jarduera eta ia gau osoan egoten dira aktibo. Nahiko animalia sozialak dira eta oso egitura sozial konplexua dute, banakoen arteko jerarkian oinarritzen dena. Jarduerako denbora gehiena elikatzeko erabiltzen duten arren, atseden hartzeko eta elkarrekintza sozialerako astia ere hartzen dute. 56 km/h abiadura har dezake zuzen lasterka doanean eta norabide aldaketa bizkorrak egiteko gai da harrapariei ihesi doanean. 

Otsoak (Canis lupus), azeriak (Vulpes vulpes), basakatuak (Felis sylvestris) eta hegazti harrapari handiek ehizatu ohi dute.