Mendi-inguruetako tximeleta enblematioenetariko bat da Apolo tximeleta. 800 metrotik gorako altueran bizi ohi da, eta Europako mendigune gehienetan aurki daiteke. Habitat Arteztarauaren (CEE/92/43) IV. eranskinean aipatzen da, eta babes hertsia behar duten interes komunitarioko espezietzat jotzen denez, babestu beharreko espeziea da. Euskal Herrian, Aizkorri-Aratz Parke Naturalean dago populazio esanguratsuenetariko bat.

Tamaina handiko tximeleta da, 60 eta 80 mm bitarteko hego-zabalera duena. Emeak arrak baino handixeagoak izan ohi dira, eta itxura ere ezberdina da. Arrak argiagoak dira; izan ere, emeek, ile grisez estaliriko hegoak dituzte, eta ozeloak markatuagoak dira. Oinarri zuriko hegoak dituzte, zeharargiak direnak, eta aurreko hegoetan, arrek zein emeek, hainbat orban beltz dituzte; atzekoetan, berriz, ingerada iluneko eta barnealde zuriko bi orban gorri dituzte. Gorputza oso iletsua da, kolore gris ilunekoa.

Sendoa eta marroixka izaten da, baina sare babesle zuri batek inguratuta egon ohi denez, kolore zuria duela ematen du. Saturnidoen pupen oso antzeko itxura izaten du.

Beldarra 50 mm neurtzera irits daiteke, eta kolore beltza izan ohi du, ertzetan orban hori edo laranjekin. Protuberantzia txiki batzuetatik ile beltz laburrak ateratzen zaizkio. Gainerako papilionido gehienek bezala, osmeterioa du buruaren eta toraxaren artea kokatua, eta arriskua nabaritzean kanporatzen dute defetsa-mekanismo moduan.

Arrautzak oso txikiak izan ohi dira. 1,6 eta 1,7 mm bitarteko diametroa izaten dute, eta 0,9-1,1 mm bitarteko luzera. Zuriak izan ohi dira, hemisferikoak eta apur bat zapalduak. 

Europako mendigune ia guztietan aurki daitekeen espeziea da, Espainiako Mendikate Betikotik hasi eta Eskandinaviako, Siberia mendebaldeko eta Anatoliako mendietaraino. Alemania erdialdean eta Danimarkan galdutzat jotzen da espeziea. 

Euskal Herrian Pirinioetan eta Arabako eta Gipuzkoako mendigune altuenetan aurki daiteke, beti ere 800 metrotik gorako altueran. 

Udan egiten du hegan espezie honek. Negua arrautza moduan igaortzen du, eta udaberriaren erdialdera jaiotzen da beldarra. 

Goi-mendietako larre harritsu eguzkitsuak dira espezie honen habitat nagusia, eta teilatu-belarrak (Sedum sp.) dira behar dituzten landare-espezie garrantzitsuenak, landare horien hostoetaz elikatzen baitira larbak.  Egunez elikatzen dira, eta gauez harrien azpian gordetzen babesteko.

800 metroko altueratik 2.500 metroko altueraraino aurki daiteke espeziea. Populazioak oso lekutuak izan ohi dira, eta normala izaten da mendi hegal batean edo bailara jakinetan soilik aurkitzea. Populazioen zatiketa handia dela-eta, espezie honen subespezie asko deskribatu dira, morfologian oinarrituta, batez ere.

Habitat bereko espezie gehiago

Sedum generoko landareen hostoetaz elikatzen dira apolo tximeletaren larbak, teilatu-belar zuria (Sedum album), batez ere (Tolman & Lewington, 2008).

Urtean generazio bakarra sortzen duen espeziea da, uniboltinoa, alegia. Emeak landare krasulazeoen (teilatu-belarrak (Sedum sp.), betibiziak(Sempervivium sp.)...) eta ipuruen (Juniperus sp.) hostoetan 80-150 arrautza inguru ezartzen ditu. Udazkenean garatu arren, egoera horretan igarotzen dute negua –arrautzen barruan larbak guztiz garaturik daudela–, harik eta, udaberriaren hasieran zabaltzen diren arte. Aurrenak jartzen diren arrautzak izaten dira emankorrenak.

Larbek 2-3 hilabeteko bizitza izaten dute, eta maiatza amaieran edo ekainean pupatzen dira. Pupatzeko prozesuak 4 egun inguru irauten du. Pupak arroken azpian ezarri ohi dira, normalean, eta krisalida-egoerak 3 aste inguru irauten du, nahiz eta lekuaren eta balintza meteorologikoen arabera prozesua 6 astera arte luza daitekeen. Ondorioz, helduek maiatza eta uztaila bitartean egiten dute hegan, lekuaren, garaieraren eta sasoiaren arabera (Tolman & Lewington, 2008).