Haizearen indarra baliatuz hegan dotorezia handiz egiten duen hegaztia da miru gorria, abilezia handiz eta ia indarrik egin gabe ordu asko igaro ditzakeena. Bere V itxurako buztanagatik erraz identifikatzen delako eta neguan zeruan ikus dezakegun harrapari bakanetariko bat delako hegazti oso ezaguna da berau.

Miru gorriak 61-72 cm bitarteko luzera eta 140-180 cm arteko hego-zabalera duen hegazti harraparia da (Forsman 1999; Svensson et al. 2010). Hego eta buztan luzeak dauzka, eta hegakera dotorea du, kometa bat bailiran (hortik datorkio kite ingelesezko izena) buztana etengabe biratzen duen bitartean. Gainera, V itxurako buztana, lumadi gorrixka eta burua grisa du (Forsman 1999; Ferguson-Lees et al. 2001; Svensson et al. 2010). Ezaugarri horiei erreparatuz gero ez dago beste espezieekin nahasterik.

Esan bezala, lumadia gorrixka da (buztanaren goiko aldean eta sabelaldean nabarmena da) eta hegoen alde bentralean bi panel txuri dauzka. Gazteek, ordea, kolorazio apalagoa dute eta hegoen estal-lumen puntak txuriak direnez hegoen erdialdean zeharkako marra argi bat ikus zatzaieke (Svensson et al. 2010).

Zapelatzaren antzeko txistu gozo bat egiten du, gora eta behera egiten duten notez lagunduta: uii-uuh, ii uu ii uu ii uu modukoa.

Palearktikoaren mendebaldeko hegaztia da miru gorria eta munduko populazioaren % 90 Alemanian, Frantzian eta Espainian bizi da (Forsman 1999; Ferguson-Lees et al. 2001). Euskal Herrian penintsulako populazio ugaltzaileetako bat dago, Nafarroan batez ere (SEO/BirdLife, interneten).

Europako iparraldeko miru gorriek baino ez dute migratzen, eta hibernatzera batez ere penintsulara etortzen dira. Gainontzekoak sedentarioak dira eta mugimendu dispertsiboak egiten dituzte soilik (SEO/BirdLife, interneten).

Gurera irailean hasten dira iristen (gehienak urrian eta azaroan datoz).

Baso eta eremu irekien arteko mosaikoetan bizi da (Cramp & Simmons 1980). Euskal Herrian zekale-sailen eta soroen inguruak hobesten ditu, bertan etengabe bere elikagaiak bilatzen dituelarik (Viñuela et al. 1999).

Neguan habia basoen ertzetako zuhaitzetan nahiz zuhaitz isolatuetan egiten dute. Hauek espezie eta tamaina desberdin askotakoak izan daitezke (Cramp & Simmons 1980). Ugal-garaitik kanpo hamarnaka ale batzen dira zuhaitz berean lo egiteko.

Habitat bereko espezie gehiago

Bere hegoen morfologiak hegaldi luzeak egitea bermatzen dio, sarraskiak edo harrapakin errazen bila (tamaina txikiko animaliak edota ale gazte nahiz gaixoak): mixomatosia duten untxiak, txori gazteak, anfibioak, narrastiak, ugaztun txikiak (Viñuela et al. 1999, SEO/BirldLife interneten). Izan ere, ehizarako gaitasun txikia du espezie honek, baina eragozpena izan zitekeen hori dieta zabal eta generalista batekin konpentsatzen du (SEO/BirdLife, interneten). Hori dela eta, zabortegien eta hiltegien ingurua miatzen dute, bai eta errepideetan zehar ere.

Espezie honek bikoteak udaberriaren hasieran osatzen ditu. Horretarako hegaldi ikusgarriak egiten dituzte, bata bestearen atzetik akrobaziak eginez eta kantuan (Ferguson-Lees et al. 2001). Gorteiuaren ondoren habi berria egiteari edo zaharra konpontzeari ekiten diote eta horietan 1-5 arrautza erruten dituzte. 30 bat egunez inkubatu eta gero, emeak 14 egunetan arrak eramandako elikagaiekin bazkatzen ditu. Gero elikagaiak bi gurasoek bilatzen dizkiete ale gazteei, eta 45-50 egunen buruan habitik lehendabiziko irtenaldiak egiten dituzte. Halere, aste batzuk gehiago pasa arte ez dira elikagaiak euren kabuz bilatzeko gai (SEO/BirdLife, interneten).

Ugal garaian bikoteak osatzen badituzte ere, oso espezie soziala da, ugal garaitik kanpo lotarako kolonia handiak osatzen baitituzte (Viñuela et al. 1999; SEO/BirdLife, interneten).

Baliteke miru gorri eta miru beltz populazioen artean lehia egotea, edota beste hegazti harrapari batzuek miru gorria beste area batzuetara mugatzea (Viñuela 2004).