Hontz ertaina Ipar Hemisferioko ia lurralde osoan hedaturik dagoen harrapari gautarra da, ugaria, eta kontserbazio arazo berezirik ez duena. Identifikatzeko erraza da buruaren gainaldean dituen belarri-xerlo handiei erreparatuz gero. Euskal Herriko lurralde guztian aurki daiteke, era guztietako habitatetan, herri eta hiri handietako parkeetan barne. Ugaztun txikiez elikatu ohi da.

Tamaina ertaineko hontza da, 35-40 cm-ko luzerakoa, eta ia metro bateko hego-zabalera izatera iritsi daitekeena. 150-430 g bitarteko pisua izan ohi du eta emeak arrak baino handiagoak dira, orokorrean. Espezie honen morfologia ezaugarritzen duen bereizgarri nagusia begien gainean dituen belarri-xerlo handiak dira. Bizkarraldean lumaiak kolorazio arre-marroia du, eta sabelaldea krema-horixka izan ohi da marra marroi bertikalduna. Aurpegi-diskoa arrea da eta begien arteko zonaldea zurixeagoa. Tartsoa eta atzaparrak lumaz hornituak izan ohi ditu.

Lau subespezie deskribatu dira; nominala, Asio otus otus, Eurasia guztian hedaturik dagoena, Ipar Amerikan aurki daitezkeen A. otus tuftsi eta A. otus wilsonianus subespezieak, eta Kanariar Uharteetako subespezie endemikoa A. otus canariensis.

Ipar Hemisferioan banaketa zirkunpolarra du, eta Europan, Afrika Iparraldean, Asian eta Ipar Amerikan aurki daiteke. Banaketaren iparraldean; Eskandinavian, Sieberian eta Kanadan, udan bakarrik aurki daiteke, eta banaketaren hegoaldean, aldiz, neguan soilik. Tarteko populazioek migrazioak egin ditzaketen arren, urte osoan aurki daitezke hontz ertainak eremu horretan.

Iberiar penintsula osoan bizi da espeziea, eta Euskal Herriko eremu guztian aurki daiteke, hegoalean ikusteko errazagoa den arren.

Askotariko inguruneetan bizi den hegaztia da. Habia konfieroen basoetan ezarri ohi duen arren, ingurune irekietan ehizatzen du, eta landazabal mediterraneoan eta ingurune sastrakatsuetan ohikoa da. Itsas mailatik 2750 metroraino topatu den espeziea da (del Hoyo et al. 1999).

Habitat bereko espezie gehiago

Ugaztun txikiek osatzen dute espezie honen dietaren zati handiena, saguak, arratoiak eta satitsuak eskuarki irensten baititu. Iluntasun ia totalean ehizatzeko gai da, eta horretarako batez ere entzumena erabiltzen duela uste da (Marks et al. 1994).

Habia egiteko beste hegazti espezie batzuek utzitako egiturak erabiltzen ditu normalean, belabeltzek, erroiek edo mikek egindakoak, esaterako; baina zuhaitzetako zuloetan ere gorde daiteke. Emeek 4-6 arrautza erruten dituzte udaberri inguruan eta 25-30 egunez inkubatzen dituzte arrautzok txitoak jaio aurretik. Emeak arduratzen dira kumeen zaintzaz eta arrek eramaten dute jatekoa habira. Hainbat kasutan, txitoak hegan egiteko gai izan aurretik habitik irten eta zuhaitzaren inguruko behe-landaredian ezkutatuta mantentzen dira (del Hoyo et al. 1999). Txitoek 35 egun ingururen buruan lortzen dute hegan egitea, baina hainbat astez euren gurasoek lortutako janariarekin elikatzen dira.

Heldutasun sexuala urtebete ingururekin lortzen dute, eta naturan 27 urte arte bizi izan den animaliarik ezagutu izan da (del Hoyo et al. 1999).

Orokorrean espezie monogamoa da, nahiz eta portaera poligamoak ere deskribatu diren (Marks et al. 1994).

Hainbat populazio sedentarioak dira, banaketa eremuaren erdialdean kokaturikoak, orokorrean. Banaketaren ertzetakoak, aldiz, migratzaileak izan ohi dira. Europako hainbat populaziok, esaterako, Egipton igarotzen dute negua (del Hoyo et al. 1999). Neguan hainbat alez osaturiko kabi komunalak ere ikusi izan dira (Marks et al. 1994). 

Ez da espezie bakar bat beraren oinarrizko harrapakina.