Dendrocopos generoko okilik handienetarikoa da eta baita banaketa zabalena duenetariko bat ere, eskualde Palearktiko ia guztian hedaturik baitago. Okilen artean generalistenetariko bat da, espezie honen banaketa ez baitago baso zaharrei soilik lotua. Izan ere, intsektuez gain, hainbat zuhaitzen haziez, beste hegazti espezie batzuen arrautzez eta narrastiez ere elikatzen da. Euskal Herriko eremu guztian aurki daiteke.

Generokideen itxura bertsuko espeziea da, eta okil gibelnabarraren (Dendrocopos leucotos) antzeko tamaina du. Gorputzaren luzera 22-25 cm bitartekoa da, eta hego-zabalera 40-45 cm bitartekoa. Pisua berriz, 70 eta 90 gramo bitartekoa izan ohi da. Bizkarraldea beltza da, eta sabelaldea berriz zurixka, behekalde gorriarekin. Hegoaren oinarrian orban zuri handia du, hegoak itxita dituenean gorputzaren alboetan nabarmen ikusten zaizkionak. Hegoen goialdea, orokorrean, beltza da, baina orban zuriek osatutako hainbat ilara izaten ditu. Kopeta eta begien ingurua zuriak dira, sabelaldearen kolore berekoak, baina mokoaren ertzetik lepoaldera marra beltza hedatzen zaio. Kaxkoa ere kolore beltzekoa. Buruaren atzealdean kolore gorriko pileoa nabarmentzen zaie ar helduei; ez ordea ale gazte eta emeei. Mokoa eta hankak grisak.

Eurasiako azalera ia guztian hedaturiko espeziea da, Eskandinavia eta Siberia iparraldea eta Asia hego-mendebaldean salbu. Afrika ipar-mendebaldean ere ezagutzen dira populazio batzuk. Europako ia eremu guztian hedaturik dago, Mediterraneoko ekialdeko hainbat eremutan eta zenbait uhartetan salbu. Iberiar penintsulako eremu guztian aurki daiteke, deforestazioaren eraginez baso-azalera asko galdu duten eremuetan salbu. 

Euskal Herrian ere ia eremu guztian aurki daitekeen espeziea da.

Okilen artean espezierik generalistenetariko bat da. Hostoerorkorren zein koniferoen basoetan aurki daiteke, eta behin baino gehiagotan agertzen baita lorategi eta parkeetan.

Habitat bereko espezie gehiago

Intsektuek eta landare-haziek osatzen dute espezie honen dietaren zati handiena, baina noizbehinka beste hegazti espezie batzuren arrautzez eta narrasti txikiez ere elikatzen da (Mullarney et al. 1999). Koniferoen basoetan bizi diren okil handien dietan garrantzia berezia izaten dute pinaziek, eta baso hostorerorkorretan hurrak eta intxaurrak ere jaten ditu (Mullarney et al. 1999).

Egurra kolpatzeak lurraldea adierazteko balio izaten dio, eta martxoan eta apirilean entzun ahal izaten da batipat, araldian, hain zuzen (Gooder 1982). Soinu oso bereizgarria egiten du. Egurra oso azkar kolpatzen du mokoarekin, segunduko 8-12 kolpe emanaz, eta 500 metroko distantziatik entzuteko moduko soinua ateratzen du. Araldi sasoitik kanpo ere entzun daitezke, dena den, okil handiaren egur-kolpatzeak. 

Eztei-hegaldiak egin ostean bikoteko bi kideak arduratzen dira habia egiteko egurra zulatzeaz. Maiatzean eta ekainean erruten ditu emeak arrautzak, normalean 4-6 izan ohi direnak. Arrautzak kolore zuri-gisekoak izan ohi dira, apur bat zeharargiak. Emea arduratzen da 12-16 egunean zehar arrautzok inkubatzeaz. Txitoak altrizialak dira jaiotzean, eta bi gurasoak arduratzen dira hiru astez horiek elikatzeaz (Gooder 1982). Lumaje egokia garatu bezain pronto, txitoak habiatik irten eta gurasoengandik bereizten dira.

Okil handiaren habia-zuloak 12-14 cm-ko diametroa eta forma obalatua izan ohi ditu. Normalean lurretik lau metrotik gora egiten dute zuloa, eta barruan 30 cm inguruko sakonera izan ohi du. 

Espezie sedentarioa da, bizi-eremua denbora luzean mantentzen duena. Habiaren inguruko eremua, gainera, txiki-xamarra izan ohi da. Kumatze-sasoitik kanpo bakarka ikusi ohi dira okil handiak.