Tamaina ertaineko okila da, Dendrocopos generoko espezieak baino handiagoa, baina okil beltza baino txikiagoa. Kolorazio berde oso bereizgarria du, eta horrexegatik, Euskal Herrian urretxoriarekin bakarrik nahas daiteke. Habia enborretan egiten duen arren, egur-azaleko eta lurreko intsektuez elikatu ohi da, inurriez batez ere. Okilen artean baso zaharrekiko lotura txikiena duen espeziea da. Orain gutxira arte Picus viridis espezieren barruan sailkatzen zen arren, Iberiar penintsulako okil berdeei Picus sharpei espezie kategoria eman zaie berriki (Perktas 2011; Pons et al. 2011).

Gorputzaren luzera 30-35 cm-koa da, eta hego-zabalera 40-45 cm-koa. Pisua, berriz, 160 eta 220 g bitartean egon ohi da. Bizkarralde berde iluna du, ipurtxuntxur berde argia eta sabelalde hori-grisaxka. Okil berde gehienek antifaz beltza dute begien inguruan, baina Iberiar penintsulako morfotipoak ez du aipaturiko koloraziorik. Buruaren kaxkoa gorria da. Bi sexuen lumajea oso antzekoa da, baina mokoaren segidan duten bibotearen kolorearekin bereiz daitezke. Emeen bibotea guztiz beltza da, eta arrenak orban gorri bat izan ohi du. Mokoa luzea eta argia da bi kasuetan. Gazteen kolorazioa apalagoa da, eta hegoen gainaldean orban zurixka ugari izaten dituzte. Sabelaldean ere orban ilun ugari izaten dituzte.

Gainerako okil gehienek bezala (okil beltza salbu), hegaldi uhindua du, eta hegazkada azkarrak hegoak itxitako momentuekin tartekatzen ditu hegan doan bitartean.

Ikusteko espezie oso erraza izan ez arren, soinu ozen eta indartsuak ohartarazten du haren presentzia. 10-18 aldiz jarraian igortzen duen “kiu” soinua da espezie honen kanturik arruntena.

Europara mugaturiko banaketa daukan espezia da. Kontinente guztian aurki daiteke, Eskandinavia erdialdetik iparraldera salbu. Mediterraneoko uharteetan falta da, eta baita Irlandan ere. Ekialdeko muga Kaukasok eta Errusiako taigak ezartzen dute. Euskal Herriko lurralde ia guztian aurki daitekeen espeziea da, baso inguruneetara mugatua, ordea.

Baso irekiak hobesten dituen espeziea da (Rolstad et al. 2000). Gainerako okil espezie batzuk baino malguagoa da habitatari dagokionez, besteak beste, elikagaia ez duelako normalean egurra zulatzen lortzen. Horrexegatik, ibaien ertzeko basoetan, parkeetan eta bestelako baso-orban txikietan ager daiteke, gainerako okilak ez bezala.

Habitat bereko espezie gehiago

Lurzoruan aritzen da, normalean, elikagai bila, nahiz eta enborren azaleko intsektuez ere elikatzen den. Inurriak, batez ere, eta bestelako intsektuen larbak jaten ditu, mingain luzea erabiliz (Rolstad et al. 2000).

Kumaldi bakarra izaten da, eta emeak 5-7 arrautza erruten ditu udaberriaren amaiera aldera, eta arrak zein emeak inkubatzen dituzte arrautzak. Txitoak 19-20 egunen buruan jaiotzen dira eta altrizialak dira. Lumak hiru aste ingururekin garatzen dituzte.

Habia zuhaitz-enborretan zulatzen du arrak normalean, eta 6-7 cm-ko diametrodun sarrera izan ohi du. Barrualdean 15x40 cm inguruko hutsunea izan ohi du habiak.