Hain ezaguna den pipistrelo arruntaren oso antzekoa da Kuhl pipistreloa, bai tamainan, bai itxuran, baita bizi ohituretan ere. Esaterako, oso ohikoa da saguzar hau kale-argien inguruan hegan ikustea, argiak erakarritako intsektuak ehizatuz. Gainera, utzitako eraikinak eta mendiko bordak ere gustuko ditu. Honenbestez, oso ohikoa da identifikatzen saiatu eta bi espezieak nahastea.

Naturzalearen zorionerako, baina, banaketari dagokionean badago ezberdintasunik. Kuhl pipistreloa ugariagoa da isurialde mediterraneoan, arrunta bi isurialdetan antzeko homogeneotasunarekin eta ugaritasunarekin banatuta dagoen bitartean.

Bistan denez, ez da erraza animaliatxo hau identifikatzea, beraz, animatu gehixeago irakurtzera eta ezagutu Kuhl pipistreloa.

Tamaina txikiko saguzar honek mutur labur eta gizena du. Hiruki formako belarri motzak ditu, goi erpin borobilduekin. Gainera, belarriearen kanpo muturraren goiko aldean bost tolesdura transbertsal ageri ditu. Tragoa laburra eta oker xamarra da, hau ere erpinalde borobilduarekin. Ilajearen kolorazio orokorra gaztainaren antzeko arre-gorriska batekoa da alde dortsalean, alde bentralean tonu argixeagoak gailentzen diren bitartean. Mutur aldea, belarriak eta patagioa (hegalaren mintza) beltz-arreak dira.

Hegoak erlatiboki estu xamarrak dira. Plagiopatagioa (azken hatza gorputzarekin eta behe gorputzadarrekin lotzen duen patagioaren atala) oinetako hatzen oinarrian txertatzen da; beronen ertzean kolore argiagoko xingola bat ageri ohi da. Espoloiak uropatagioaren ertzak duen luzeeraren erdia inguru neurtzen du, lobulu postakalkaneoaren kartilago deigarriak T itxura duelarik.

Goiko barne intsisiboak (I1) monokuspideak dira, kanpokoak (I2), berriz, I1-en erdia baino txikiagoak. Goiko aurre premolarra (PM1) barnekaldera mugituta dago eta ezinezkoa da kanpotik ikustea. Behe intsisiboak nabarmenki gainezarrita daude eta ez dute diastemarik I2 eta I3 artean. ANT: 31-37 mm; Pisua: 4,5-10 g. Hortz formula: 2.1.2.3/3.1.2.3. Kromosoma kopurua (2n)=44. Ez da bereizten sexuari dagokion dimorfismo argirik, nahiz eta emeak zertxobait handiagoak diren batezbeste.

Identifikatzerako momentuan, batez ere, genero bereko beste pipistreloekin nahas daiteke, nahiz eta Hypsugo savii delakoan okertzea ere nahiko arraza izan daitekeen kasu batzuetan. Azken hauen arteko bereizpen egoki baterako hortzen karaktereak gako dira.

FM-CM motako pultsuak igortzen ditu ekokokapenerako, 38-41 kHz arteko energia maistasun maximo batekin eta 8-12 ms-tako iraupenekoak. Pultsuen arteko tarteak, gehienez ere, 100-200 ms luzatu ohi dira.

Kantu sozialak frekuentzia ertaineko bi pultsu oso azkarrez osatutako serieak dira, 16 kHz-ko energia balore maximoak hartzera iritsi daitezkeelarik, guztiz entzungarriak "txip" altu baten modura. Teknologia egokia erabiliz gero, erraz bereiz daitezke pultsuok P. nathusii-ren kantuetatik. Soinuok zuzenean belarriz identifikatzen saiatu ezkero, baina, erraz nahas ditzakegu Tadarida teniotis-en ekokokapen soinuekin.

Paleartikoa eta Etiopikoa izaki, Afrika iparraldetik hasi eta ekialdeko itsas ertz osoan zehar Hego Afrikaraino hedatzen da. Ekialde Hurbiletik hasi, Kaukaso eta Arabiar penintsula, Uzbekistan, Kashmir eta Turkistan Txinatarreraino heltzen da.

Europan ere oso hedatuta dago, batez ere alde meditarraneoan delarik ugarien, nahiz eta banaketa eremuaren iparraldeko muga Normandiak, Alemania hego-mendebaldeak, Austriak, Hungariak eta Bulgaria hegoaldeak definitzen duten. Mediterraneoan aurkitzen diren uharte guztietan aurki daiteke. Muga teorikoez gaindi, Britainiar irletan ere aurkitu izan dira banako gutxi batzuk.

Iberiar penintsuala osoan banatuta dago, ugaritasuna gradiente bat beha daitekeelarik ipar-mendebalderantza. Galizia aldean banako bat bera ere aurkitu ez den bitartean, ugaritasun handieneko eremuak kostalde mediterraneoa eta penintsularen hegoaldeko erdia dira.

Euskal Herri mailan oso ugaria da pipistrelo espezie hau, bi isurialdetan gainera. Nafarroaren kasuan, erdialdetik hasi eta beheraino hedatzen da, iparraldearen ere Gipuzkoako eta Iparraldeko populazioekin bat egiten duen orban bat bereiz daitekeelarik. Gipuzkoa eta Bizkaia osoan ageri den bitartean Araba ekialdean ez. 

Fisurikola da, litofiloa zein fitofiloa. Aldi berean, izaera oso sinantropikoa du, oso ohikoa delarik eraikinen pitzaduratan, zein habia-kutxatan babesean aurkitzea, baita giza jardueren eragin handia pairatzen duten babesgune naturaletan, zuhaitz, arroka eta abarretan. Baso ireki zein gizatiartutako eremuetan bizi da. Iluntzean, eguzkia sartzeko momentuan uzten du habia (baita egun argitan ere), aktibitate maximoa gaueko lehen ordutan erakusten duelarik, hegaldi baxu, jarrai eta azkar bati esker airean ehizatuz. Nahiago ditu gune irekiak, zelaiak eta errekastoen inguruak, nahiz eta orokorrean, ez den gehiegi aldentzen landaredia zuhaiskara dagoen lekutik.

Kale-argien inguruan ehizatzen oso dago ohitua (sarritan taldean) eta baliteke, egun, hau berau izatea espezie honen ehizagune garrantzitsuenetako bat. Espezie termofiloa izaki, arruntagoa da altuera baxuko guneetan aurkitzea, nahiz eta klima beroagoko guneetan gorago ere igo daitekeen. Itsasoaren mailatik hasi eta 750 m-ko altuera bitartean egin dira behaketa gehienak.

Nekazal eremuekin lotura estua duela ikusi da.

Habitat bereko espezie gehiago

Intsektu mota ezberdin askoz elikatzen da, hasi psokoptero eta kironomido txikietatik eta Rhizotrogus generoko koleopterotaraino. Maiatzetik urrira kukulido eta lepidopteroak dira harrapakin ohikoenak, urtaroaren araberako garrantzia hartzen duten beste intsektu talde batzuekin batera (Rhizotrogus  sp., tipulidoak, himenopteroak, Nezara sp., diptero brakizeroak).

Emeak martxoa amaieran hasi ohi dira kumatze koloniatan elkartzen, nahiz eta batzuek ekaineko erditzeen aurreko momentura arte ere itxaroten duten. Kolonia horiek, normalean, 15-50 emez osatutakoak izaten dira, nahiz eta ehun banakoz osaturiko taldeak ere behatu izan diren noizbehinka. Erditzeak ekaina erdialdetik hasi eta uztaila erdialdera arte luzatzen dira, eta eme bakoitzak kume bat edo bi izaten ditu.

Emeak lehen udazkenerako jada sexualki hedu eta emankor izan ohi diren bitartean, arrek beste urte oso bat itxaron behar izaten dute heldutasuna eskuratzeko. Estalketak abuztu bulkaeratik urria amaiera arteko tartean ematen dira, normalean ar batek eta kopuru beretik hasi eta hiruraino hel daitezkeen emeek osaturiko taldeetan.

Oso ohikoa da estalketa garaia neguan zehar luzatzea.

Urte osoan babesgune berak erabili ditzakeen espezie sedentarioa da. Kumatze garaian emeak koloniatan batzen dira, arrak bakarrik jarraitzen duten bitartean. Udazkenean ar batez eta zenbait emez (1-3) osatutako talde txikiak eratzen dira. Iberiar penintsula iparraldean hibernazioa bakardadean burutzen badute ere, beste gune batzuetan bi sexuetako banakoz osatutako taldetan egiten dute.