Belarrihandi arrea Plecotus generoko espezieen artean Europan banaketa zabalena duen saguzarra da. Gainerako generokideen antz handia du, baina kolore arre-horixka da espeziea bereizteko ezaugarri bisual nabarmenena. Baso-inguruneetan ehizatu ohi du eta zuhaitzak, kobazuloak zein giza eraikinak erabiltzen ditu gordeleku gisa. 

Tamaina ertaineko saguzar-espeziea da, 4,5-5 cm-ko luzera eta 30 cm inguruko hego-zabalera duena. Gainerako belarrihandiek bezala, euren izen arruntaren erakusgarri, tamaina handiko belarriak dira espezie honen ezaugarri morfologikorik nabarmenena; ia 4 cm-ko luzera izatera iritsi daitezke. Kolore arre-marroiko bizkarraldea du, eta sabelaldea Euskal Herriko gainerako belarrihandiena baino horixkagoa da.

Intentsitate baxuko FM motako ekokokapen-pultsuak erabiltzen ditu 27 eta 54 kHz arteko frekuentziadunak. Intentsitate maximoa 45 kHz inguruan izaten dute, eta pultsuen batezbesteko luzera 2,5 milisegundokoa da. Gai da ekokokapen-deiak erabili gabe ehizatzeko, harrapakinek sortutako zaratak eta ikusmena soilik erabiliz.

Azken hamarkadara arte Eurasia guztian banaturiko espeziea zela uste zen. Ikerketa molekularrek, ordea, espezie bakartzat jotzen zena hainbat espezie direla erakutsi dute (Juste et al. 2004, Spitzenberger et al. 2006), eta, egun, badakigu espezie honen banaketa Europara mugaturik dagoela. Ia kontinente guztian aurki daiteke. Hegoaldeko muga Iberiar penintsularen, Italiaren eta Balkanetako Penintsularen erdialdean dago, eta, iparraldera, Eskandinavia erdialderaino hedaturik dago. Ekialdeko muga, berriz Ural mendietan eta Kaukasoko mendikatean du (Dietz et al. 2009). 

Euskal Herriko lurralde guztian aurki daiteke espeziea, kostaldetik Pirinioetako mendietaraino (Aihartza 2001).

Baso-inguruneei loturiko espeziea da, eta hariztietan, pagadietan zein pinadietan aurki daiteke (de Paz 1984). Ingurune oso itxietan ehizatzen duenez, hegaldi maniobrakor eta geldoa egiteko gaitasun handia du. 

Habitat bereko espezie gehiago

Europako belarrihandien artean dieta aberatsena duen espeziea da, hegaz ehizatzeaz gain, lurrean zein landarediaren gainean pausaturiko animaliak harrapatzeko gai baita gleaning izeneko teknika erabiliz (Entwistle et al. 1996). Sitsez elikatzen da batez ere, baina armiarmak, euliak eta kakaladoak ere irensten ditu (Razgour et al. 2011)

Kumatze-koloniak txikiak izan ohi dira, 50 aletik beherakoak normalean. Gordeleku gisa arrakalak erabiltzea atsegin dute, eta kobazuloetan zein zuhaitzetako zuloetan topa daitezke. Kumatze-kolonia asko giza eraikinetan egon ohi dira, elizetan edo etxe zaharretako ganberatan (Boyd & Stebbings 1989, Entwistle et al. 1997), eta kasu horietan teilatuko egurren artean edo bestelako arrakalatan sartu ohi da.

Belarrihandi arrek banaka edo 2-3 aleko taldetan hibernatzen dute kobazulotan. Hotza toleratzeko gaitasun nahiko handia duela erakusten dute 2000 m inguruan topaturiko kumatze-koloniek (Krapp 2004) eta bere banaketaren iparraldeko mugak.