Hegazti honek haurren jostailu bati ematen dio izena. Izan ere, karrakaren kantuak, nota motz eta soinu gogorrekoak, jostailu honek ateratzen duen soinua gogorarazten baitu. 

29-32 cm arteko hegaztia da, buru eta moko nahiko handiak ditu eta morfologikoki bele edo erroien antza izan dezakeen arren, lumaje koloretsu eta biziak errez desberdintzatzen dute. Burua, lepoa, bularra eta isatseko lumak urdin argiak izaten ditu nagusiki, bizkarraldekoak aldiz, marroi-gorriskak. Eskapula inguruan eta bizkarraren behekaldeko lumak more biziak izaten dira eta lema-lumen muturra eta begien ingurua beltza izaten da (Avilés 2006). Bi subespezie bereizten dira, Coracias garrulus garrulus  eta Coracias garrulus semenowi.

Aleek beraien arteko komunikazioa “rak-ack” moduko soinu gogorren bidez egiten dute. Gorteiuan eta beste espezieekin erlazionatzean soinu oso zaratatsua egiten dute bukaeran azkartuz “Rak-rak-rak-rak-rakg-rakg-rakg” modukoa (Avilés 2006).

Bi subespezieek banaketa desberdina dute. Coracias garrulus garrulus Marokon, Europa hego-mendebalde eta erdialdean, Asia mendebaldean (Iran) eta Siberia hegoaldean ugaltzen da. Coracias garrulus semenowi aldiz, Iraken, Turkmenistan iparraldean, Kazajstatan hegoaldean eta Txina iparekialdean ugaltzen da. Bi subespezieek banaketa desberdina izaten dute neguan, nahiz eta biak Afrikara migratzen duten, lehenengoak Senegal eta Camerun inguruan eta bigarrenak Etiopia mendebaldea, Kongo eta Hegoafrika inguruan.

Iberiar penintsulan banaketa nahiko barreiatuta dauka, iparraldeko, erdialdeko eta hegoaldeko lautadetan eta eremu mediterranearrean. Euskal herriari dagokiola, Nafarroa erdialdean deskribatu dira hegazti espezie honen ale bakarrak (Avilés 2006).

Karrakak estepa epel eta uda beroak dituzten Europako eremu mediterranearretan izaten ditu txitak. Eremu baxu eta irekiak nahiago ditu, harizti eta pinudi helduen basoak, txilardiak betetako basoen soilguneak, nekazalguneak, ibarbasoak eta zuhaitz arantzatsu eta hosto gutxiz osatutako lautadak. Negua sabana lehor edo zuhaitz gehiagoko lautadetan pasatzen ditu (del Hoyo et al. 2001).

Europan okil berdeak (Picus viridis) ibarbasoetako zurzurietan (Populus alba) utzitako zuloak erabiltzen ditu nagusiki. Hala ere, sahats edo zumeetan (Salix spp.) utzitako zuloak edo platanondoek (Platanus orientalis) izaten dituzte zulo naturalak ere erabiltzen dituela ikusi da, baita paretetan edo hareatzetan agertzen diren zuloak (Tron 2006).

Orokorrean nekazal eremuetan elikatzen dira, larreetan (maiatza-ekaina) eta zerealen landaketetan (ekaina-uztaila). Lurgorriak gustukoak dituztela ere ikusi da. Mahastian ere desribatu izan da, baina lurzoruak biluzik ez daudenetan bakarrik (Tron 2006). 

Habitat bereko espezie gehiago

Karraka ornogabeez elikatzen da batez ere, hala nola, kakalardoez, kilkerrez, matxinsaltoez, beldarrez, euliez edo armiarmez. Animalia handiagoak jaten dituela ere deskribatu izan da, besteak beste, igelak, muskerrak, sugeak eta hegazti txikiak, ahulduta daudenean. Denbora asko pasatzen dute puntu alturen batean, adar, hesi, etab. lurzoruari begira, harrapakin potentzialen bat agertu arte (del Hoyo et al. 2001). Europako karrakaren kasuan, ikusi izan da, nekazal-lurrak goldatzen ari direnen, lurrazpitik ateratzen diren ornogabeak harrapatzeko zain egoten direla (del Hoyo et al. 2001).

Espezie hau monogamoa eta lurraldekoia da, eta habia zuhaitz handi, pareta edo amildegien zuloetan egiten du (del Hoyo et al. 2001). Maiatza eta ekaina bitartean emeak 4 edo 5 (batzuetan 7 arte) arrautza jartzen ditu (Avilés et al. 1999) eta 17 edo 19 egunez txitatzen ditu. Txitak biluzik eta itsu jaiotzen dira baina berehala garatzen hasten dira eta 25-30 egunen buruan uzten dute habia. Helduek gazteak elikatzen dituzte hiru astez edo gehiagoz (del Hoyo et al. 2001).

Espezie honek izugarrizko distantziak egiten ditu kontinenteen artean migrazio garaian. Karrakak Europako eta Asiako ugalketa eremuetatik 10000 kilometro egiten ditu hegan uda bukaeran (abuztua eta iraila) Afrika sub-Sahariarrera iritsi arte, eta alderantzizko bidea hasten du udaberrian (apirilean)(Avilés 2006).

Espezie lurraldekoia da eta bikote bakoitzak bere lurraldea nahiko oldarkor babesten du (del Hoyo et al. 2001). Txitek usain txarreko substantzia bat botatzen dute bere buruen gainera izututa daudenean. Substantzia honek usaimenaz baliatzen diren harrapariak desorientatu eta gurasoak habia arriskuan dagoela ohartarazten ditu (del Hoyo et al. 2001).

Belatz gorria (Falco tinnunculus), beltxiki (Corvus monedula) eta okil berdearekin  (Picus viridis) elkarrekintzak dituela ikusi da, izan ere, azken hauek sorturiko zuloak erabitzen baitituzte. Neguan beste karraka espezieekin eta zenbait belatzekin intsektuak harrapatzeko izaten dituzten elkarrekintzak deskribatu dira. Ugalketa aurreko migrazioetan erlatxoriarekin (Merops apiaster) elkarrekintzak sortu ditzake (Avilés 2006).